مقایسه میزان پرخاشگری بین دو گروه موزیک و غیرموزیک نیروی انتظامی

مقدمه: در مجموعها ی مانند پلیس که هریک از نیروها به عنوان سرمایه های آن سازمان محسوب می شود تأثیرات آلودگی صوتی میت واند به نابهنجاریهای رفتاری نظیر پرخاشگری منجر شود که این مسئله میت واند زمینه ساز بروز فرسایش خدمتی شود. از این رو مطالعه حاضر با هدف مقایسه میزان پرخاشگری افراد شاغل در گروه موزیک نیروی انتظامی با افرادی است که به موزیک اشتغال ندارند، انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقایسها ی بوده و تستهای پژوهش بر روی تمامی اعضای شاغل در گروه موزیک دانشگاه علوم انتظامی ( 42 نفر) اعمال گردید. جهت دستیابی به گروه شاهد، پس از همتاسازی گروه مذکور 42 نفر به عنوان گروه مقایسه و انتخاب شدند. ابزار اصلی گردآوری داده ها پرسشنامه پرخاشگری باس و پری بود که به همراه پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی در اختیار افراد نمونه قرار داده شد. داده های جمعآ وری شده سپس با استفاده از آزمون تی و همبستگی پیرسون با نرما فزار 20spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در این مطالعه مشاهده شد که نمره کلی پرخاشگری اعضای گروه موزیک نسبت به سایر گروه های ستادی به طور معناداری بالاتر است. این اختلاف در مورد چهار خرده مقیاس پرخاشگری فیزیکی، پرخاشگری کلامی، خشم و خصومت نیز به دست آمد ( 001 / p=0 ). همچنین نتایج آزمون همبستگی پیرسون نیز نشان داد که میان سابقه کار و میزان پرخاشگری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد ( 011 / p=0 ). به عبارت دیگر با افزایش سابقه کاری افراد در گروه موزیک، میزان پرخاشگری آن ها نیر بیشتر می شود. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده در این مطالعه بیان گر اهمیت تأثیر مواجهه با صدای بالا بر بروز تغییرات رفتاری مانند پرخاشگری در اعضای گروه موزیک میب اشد. ب رنامه ریزی و اتخاذ تدابیری جهت کاهش و کنترل مواجهه این گروه از افراد با این عامل استرس زای محیطی بسیار ضروری و لازم میب اشد. اقداماتی از قبیل تخصیص فضای مناسب جهت تمرین و ایجاد فضای آکوستیک، زمانب ندی صحیح برای کار و استراحت و مداخلات روانشناختی جهت کاهش میزان پرخاشگری و افزایش سازگاری در محیط کار از جمله راهکارهای پیشنهادی جهت تحقق این هدف میب اشند.